Redenen

woensdag 07 september 2011

In de blauwe vogel van KLM mijmer ik over de komende weken.
“Waarom helpen we onze vrienden in Bariadi ook al weer?”, is één van de vragen die door mijn hersens suist.
Terwijl ik een beetje voor mij uit zit te staren ontvang ik al de eerste aanwijzing.
Wij hier in het westen hebben het financieel redelijk op orde, in het vliegtuig zitten naar schatting 5% Tanzanianen, de financiële verhoudingen kunnen niet duidelijker worden geschets, 95% is westers en blank en ik vlieg naar een luchthaven in een land vol zwarte mensen.
En nee, nu tel ik de Aziaten nog niet als blanken, dat komt later als ik in een tijdje in Tanzania zit, dan ga ik elke Indiër beschouwen als een mede Mzungu (blanke).

Maar ok, wij hebben geld maar dat is toch niet de reden waarom ik naar het Bariadi-district afreis, dan is Arusha in Tanzania toch ver genoeg, ook daar hebben ze minder geld dan wij.
Al heel snel wordt me door een stewardess, zonder dat zij het beseft, duidelijk gemaakt waarom dat is.
Ze komt even met mij praten want ze heeft gehoord dat ik o.a. werk ga doen voor een stichting die in Tanzania actief is.
Het cabine personeel van KLM heeft een fonds opgericht waaruit ze projecten kunnen sponsoren.
In ons gesprek onderzoeken we de mogelijkheid of de stichting vrienden van Bariadi en de stichting van het KLM cabine personeel kunnen samenwerken.
Al heel snel blijkt dat het Bariadi district wel heel erg ver van de internationale luchthavens ligt.
De stichting vrienden van Bariadi kan niet voldoen aan de eis dat het cabine personeel binnen de 2 dagen dat ze in Dar es Salaam verkeren het door hun gesponsorde project kunnen bezoeken.

De volgende dag ga ik op bezoek bij ADRA, een stichting die ook actief is in Tanzania.
Al snel blijkt dat ADRA geen projecten in de pen heeft, die in de buurt van Bariadi uitgevoerd moeten worden.
Het is me weer helemaal duidelijk, we helpen de vrienden in het Bariadi-district omdat niemand anders dat doet, het gros van de ontwikkelingshulp organisaties blijft hangen rondom de grote luchthavens en steden, het binnenland is zelden het doel.
En de belangrijkste reden is: Het zijn onze vrienden die we helpen en niet een één of andere onpersoonlijke groep mensen zonder gezicht.

Maar kunnen onze vrienden het dan niet zelf redden?, is de volgende vraag die bij me opkomt.
Ook dit antwoord ontvang ik al op de reis naar het Bariadi-district.
In Arusha waar het vliegtuig land, is het koel en de ochtend dat ik vertrek om door de Serengeti naar Bariadi district te reizen regent het in Arusha en omgeving.
Mooi zo‚n vroege regenbui, hopelijk hebben ze daar in Bariadi ook wat aan.
Zelfs de Serengeti kleurt groen, vanaf de Keniaanse grens tot Seronera in het midden van de Serengeti is het een groene vlakte van ontkiemende grassen.
Ook rondom Bunda aan het meer van Victoria regent het, maar bij mijn eerste stappen in Bariadi-district stuift het stof onder mijn schoenen weg.
Bariadi is kurk droog, Nee onze landbouwende vrienden kunnen het niet geheel zelf redden het is er gewoon weg te droog.

Maar is er dan wel een mogelijkheid om ze te helpen vraag ik me af.
Het antwoord laat niet lang op zich wachten.
Ik ga op bezoek bij Peter Shimbi, een jongen die door de voorlopers van de Stichting al in 1993 naar school is gestuurd.

Op mijn weg naar het huis van Peter Shimbi ontmoet ik zijn naam-spiegelbeeld Shimbi Peter op zijn werk.
Shimbi Peter heeft in de begin jaren negentig een opleiding via de voorlopers van de stichting ontvangen.
“Zie hier de vrucht van jullie inspanningen”: zegt Shimbi Peter, zittend van achter zijn bureau in zijn kleine kantoortje.
Shimbi Peter is nu manager van de afdeling meteropname van het Tanzaniaanse elektriciteitsbedrijf Tanesco.
Shimbi Peter omhelst me hartelijk en neemt er alle tijd voor om bij te praten, hij is enorm dankbaar voor de sponsoring die hij in de jaren negentig heeft ontvangen.
Hier doen we het voor: mensen die vrienden blijven en ondertussen de kans krijgen om financieel onafhankelijk te zijn.

Het doel van mijn reis naar de vrienden in Bariadi is me weer duidelijk.

Groet Gerrit

Delen op social media

FacebookTweetLinkedInPinterestE-mail