Waarom hulp?

zondag 05 oktober 2014

Waarom hulp?

Is hulp om je te ontwikkelen echt nodig? Volgens mij is dit een overbodige vraag, ieder mens heeft hulp nodig om te leren. Wie is er niet naar school geweest? Niet alles zit in onze genen ingebakken. De afgelopen jaren heb ik de gelegenheid gehad om zelf mee te maken waartoe hulp kan leiden. Omdat velen niet in de gelegenheid zijn om dit prachtige proces mee te maken, neem ik u in deze blog mee in mijn eigen ervaring.

In april 1983, wordt in het plaatsje Igaganulwa, midden in het Sukuma koninkrijk een kindje geboren. De zoon van Moses en Lea. Zijn ouders geven hem de naam Safari, wat zoveel betekent als de reis. De ouders van Safari verwachten dat hij in de komende jaren een goede herder zal worden, net als alle Sukuma jongens. En dat hij uiteindelijk zijn eigen kuddes zal hebben met een mooi lemen huisje bedekt met riet. Safari zal als hij succes heeft meerdere vrouwen trouwen en bij hen vele nakomelingen verwekken. Als het leven te zwaar is zal Safari net als zoveel Afrikanen zijn handen ophouden om de giften vanuit het westen te ontvangen. Na een kortstondig leven zal hij uiteindelijk begraven worden in de koraal onder de mest van zijn vee.

Maar zoals altijd is de toekomst niet te voorspellen de levensreis van Safari verloopt op een heel andere wijze. Het aantal inwoners van het dorp Igaganulwa groeit in de jaren tachtig erg snel. Enkele jaren na de geboorte van Safari blijkt er te weinig te eten te zijn om het familievee te voeden. Zijn vader besluit met zijn gezin te verhuizen naar het gehucht Nyawa, waar nog land genoeg is. Ik leer Safari kennen als kleine jongen van een jaar of 11. Doordat zijn ouders vanuit Nederland wat geld ontvingen kon Safari in Igaganulwa naar de lagere school gaan. In die tijd was er nog geen lagere school in Nyawa. Safari logeert tijdens de schoolperioden bij zijn oom Pharles. De andere jongens in Nyawa hoeden de kuddes en gaan niet naar school.

Na de lagere school mag Safari op kosten van de Vrienden van Bariadi naar de middelbare school. Na het afronden van zijn middelbare school vindt Safari een baan als ober in een kleine Afrikaanse Lodge. Omdat Safari door zijn werk in de Lodge in contact komt met vrienden en bekenden van de Stichting krijgt hij de kans om de middelbare hotelschool in Arusha te doorlopen. Door alle opleiding en ervaringen en contacten met de westerlingen is het Safari gelukt om in 2010 Councillor van de Ward Gilya te worden. Een Ward is een gebied van ongeveer 5 dorpen met gezamenlijk zo’n 30.000 inwoners. De Councillor is een gekozen functionaris die bij de overheid de belangen van zijn Ward behartigd. In de jaren dat hij Councillor is heeft hij het voor elkaar gekregen dat er een goed te berijden zandweg ligt van Gilya naar de grote weg tussen Lamadi en Bariadi. Hij stimuleert de bevolking om gezamenlijk waterputten te graven, voor schoon drinkwater, en dat lukt wonderbaarlijk goed. Hij onderhandelt namens de Ward met het district over de bouw van extra scholen en EHBO posten. In zijn plannen zit zelfs de bouw van een klein ziekenhuisje in zijn Ward.

Voor zijn privé leven heeft Safari ook het een en ander geleerd. Hij is getrouwd met één vrouw. Zijn vrouw heeft haar eigen kiosk in het stadje Lamadi, waarmee ze geld verdient voor hun gezin. Safari heeft een mooi stenen huis gebouwd in Itonga een klein plaatsje ten zuiden van Lamadi. In dit huisje overnachten regelmatig familieleden en andere bewoners uit Bariadi-district als tussenstop op weg naar de grote steden Mwanza of Musoma.

Zijn ouders hadden met de naam Safari een heel andere reis voor ogen. Maar het leven van Safari is door de hulp een echte reis geworden, heel anders gelopen dan je in eerste instantie kon verwachten. Safari heeft geen kuddes en is geen herder, hij is wel een leider. Safari heeft geen harem, maar hij is blij met zijn ene vrouw die haar eigen inkomen verdient. Safari woont niet in zo’n schattig tijdelijk Sukuma huisje dat elke 10 jaar opnieuw opgebouwd moet worden, na een zware regenbui, Safari heeft een permanente woning. Safari heeft op dit moment twee kinderen en als hij dan al zijn hand ophoudt dan is het om het leven in zijn Ward te verbeteren.

Ik ben ervan overtuigd dat we met uw hulp veel meer jongens en meisjes de levensreis van Safari laten maken.

Een hartelijke groet en tot de volgende ervaring,

Gerrit Bunschoten

Delen op social media

FacebookTweetLinkedInPinterestE-mail