Op maat gemaakt

vrijdag 28 oktober 2011

Niet zo lang geleden sprak ik Gerrit Bunschoten op een verjaardag.
We raakten aan de praat over ontwikkelingswerk, de valkuilen en mogelijkheden, de blunders en successen.
Toen al bleek dat we goed in staat waren om een scherpe, constructieve discussie te hebben over het onderwerp.
Gerrit als specialist en ervaringsdeskundige m.b.t. het werk van de Stichting in Tanzania en een sterke projectmatige consultancy achtergrond; en ik als ontwikkelingseconoom met een achtergrond in conflict, een sterke affiniteit met human choice strategie en een nogal kritische opstelling als het gaat om ontwikkelingshulp.

Er is een boel gebeurd in de tussentijd en 3 weken geleden haalde hij me in Arusha van het vliegveld op.
In overleg met de Stichting was besloten dat het wellicht een keer goed zou zijn om iemand van buiten de stichting mee te nemen om met een verse en tikkeltje afwijkende blik de lopende en op handen zijnde projecten te bekijken.
Een kans die ik met beide handen aangreep, want mijn vele omzwervingen rond de wereld hadden me nog niet naar Sub Sahara Afrika gebracht.
Daarbij spraken de opzet en scherpe focus van de Stichting me erg aan.

De Stichting hanteert kleine, doelgerichte projecten, geconcentreerd op een vaste doelgroep binnen een concreet gebied.
Dit staat in scherp contrast tot de vaak gigantische projecten die de internationale instituten uitvoeren en afschrijven.
Het is in mijn ogen de grootste kracht van de Stichting.
De relatie met haar doelgroep die over vele jaren is opgebouwd maakt het mogelijk om veel concreter om te gaan met probleem en oplossing, terwijl de scherpe focus het mogelijk maakt om van begin tot eind, inclusief nazorg en de al dan niet voorziene impact, betrokken te blijven.
Een fantastisch uitgangspunt om hulp op maat te maken, maar wel een die ten volle benut moet worden!

Er kleven namelijk ook nadelen aan.
Elke vorm van objectiviteit gaat overboord als vrienden in nood zijn.
Nood breekt wettten en terecht!
De kunst is echter om in tijden van relatieve rust te zorgen dat alles erop gericht is om de situaties te voorkomen waarin noodhulp geboden moet worden.
Om dit te kunnen doen is het soms nodig om wat afstand te bewaren, om niet te handelen uit medelijden.
Medelijden is een gevoel eigen aan de toekijker, niet aan degene die het doormaakt.
Een van de moeilijkste dingen in ontwikkelingswerk is om "goed is goed genoeg" niet te kwalificeren volgens onze Westerse maatstaven, maar volgens lokale maatstaven.
Zeker als het vrienden betreft.

Terwijl ik rondkijk bij de Tanzaniaanse vrienden vallen de eerste successen mij op.
In tegenstelling tot wat ik in veel andere landen gezien heb, zijn op veel erfjes de wc's niet direct boven het gat geplaats waarin wordt opgevangen, in tegenstelling; op een afstandje zie je een luchtpijp staan met vliegen eromheen.
Dit blijkt een eerder project van de stichting te zijn geweest.
Een die zo goed is bevallen dat onze vrienden het nu nog steeds hanteren en herhalen.
Een ander mooi voorbeeld tref ik op een farm die met hulp van de Stichting en de vrienden is opgezet.
Het kanaal dat gegraven is naar de farm heeft een fantastische bijwerking: niet alleen de farm gaat met sprongen vooruit, ook de omliggende Shamba's worden beter gecultiveerd dan ik tot nog toe gezien heb.

Ook vallen de in mijn ogen minder geslaagde projecten me op.
Zo zie ik veel initiatieven (niet alleen van de stichting overigens)) die volledig afhankelijk zijn van Westers kapitaal en zodoende onmogelijk een trickle down effect kunnen hebben.
Projecten die opgestart zijn en vervolgens niet zijn doorgevoerd.
Projecten die vervallen zijn geraakt en in onbruik.

Voor mij zou ontwikkelingshulp zich moeten toespitsen op 1 ding; hoe kunnen we de mensen helpen hun eigen problemen op te gaan lossen?
En voor alle projecten in de tussentijd blijft de hamvraag: waarom slagen sommige projecten wel en andere niet?
We gaan de komende weken voor de Stichting op zoek naar informatie die ons kan helpen beter op deze twee vragen in te spelen.
Of het ons gaat lukken zal de toekomst wijzen, maar we hebben in ieder geval een heel groot voordeel: we proberen niet de wereld te redden, maar zoeken een oplossing op maat.
Een oplossing die past bij de vrienden in Bariadi, die onze hulp goed kunnen gebruiken, als we ze de juiste hulp bieden.

Groet,

Perwien

Delen op social media

FacebookTweetLinkedInPinterestE-mail