Doet helpen helpen

dinsdag 01 november 2011

Maandagochtend 7 uur, de drie buurmannen en vrienden Peter Shimbi, Shimbi Peter en Isack Mabula, groeten elkaar uitgebreid in het Sukuma en lopen gezamenlijk een stukje op.
Het is vreemd om hier in de buurt van Arusha de ochtendgroeten van de Sukuma-stam te horen.
De eerste die het groepje gedag zegt is Shimbi Peter.
Shimbi werkt als manager bij Tanesco, hij verdient al jaren voldoende geld om zelf zijn broek op te houden.
Bij de grote weg tussen Arusha en de luchthaven gaan de overblijvende vrienden Peter Shimbi en Isack Mabula ieder de andere richting op.
Peter Shimbi werkt voor een ontwikkelingshulp organisatie in Tanzania.
Hij heeft al jaren geen hulp meer nodig van de stichting.
Isack Mabula, de bibliothecaris van een school in de plaats USA-river, weet al jaren zijn gezin zelf te onderhouden.
Wat deze mannen gemeen hebben is dat ze door de Stichting Vrienden van Bariadi, zijn gesponsord, toen ze nog twintigers waren.
Dankzij de stichting konden ze naar school gaan, in een tijd dat nog maar weinig Tanzanianen na de basisschool een vervolgopleiding volgden, vandaar ook de hoge leeftijd bij de start van hun opleiding.
Er zijn meer voorbeelden.
Ook Amos Moses, de huidige gekozen raadsman van het gebied Gilya in Bariadi district met ongeveer 16.000 inwoners, is in staat om met zijn gezin goed te leven.
Hetzelfde geldt voor Michael en Stephen Nkonya, die beiden een goed leven hebben opgebouwd in Kahama, een district op ongeveer 500 kilometer van het Bariadi district.
Wande Lucas uit het plaatsje Kasoli staat voor de 1e klas van een basisschool en verdient als juffrouw de kost.
Voor al deze mensen geldt dat ze het levende bewijs zijn dat het mogelijk is om met een juiste start zelfredzaam te worden.

Op Amos Moses en Wande Lucas na zijn al deze Tanzanianen na hun opleiding buiten het district gaan wonen.
Zijn ze daarmee verloren voor het Bariadi district?
Nee, is het antwoord.
Michael Nkonya ondersteunt samen met zijn broer Stephen nog steeds zijn familie in het Bariadi district.
Stephen Nkonya helpt de Stichting Vrienden van Bariadi in al zijn vrije perioden, hij trekt projecten, inventariseert de stand van zaken rond de erfjes, is onze ingang bij het districtskantoor en fungeert als onze betrouwbare bankier ter plekke.
Peter Shimbi heeft vele kleine projecten voor de stichting uitgevoerd in Bariadi-district.
De komende weken helpt hij bij het plaatsen van 10 pompen van een stichting Living Waters in Bariadi district.

Wat ook opvalt is dat degenen die opleiding hebben gehad ook hun broertjes en zusjes laten delen in hun succes.
De door de stichting gesponsorde kinderen van Stephen Masalu een oude man uit het dorp Fella, zijn verhuisd naar Dar es Salaam en leiden daar een leven dat niet van giften afhankelijk is.
Ook zij sponsoren op dit moment hun zusje Neema.
Amos Moses probeert uit alle macht om zijn broertje Jusuph te laten slagen voor de vierde klas van de middelbare school zodat Jusuph kan doorstromen naar de highschool (een niveau dat Amos Moses zelf nooit heeft gehaald).
Het is goed om te zien dat zelfs het gedrag van de stichting om anderen te helpen met hun opleiding, gekopieerd wordt.
Zelf had ik deze spin-off toentertijd niet verwacht.

De afgelopen weken heeft de Stichting het voor elkaar gekregen om het schoolbankjes project in het plaatsje Ditima af te ronden.
De 140 schoolbankjes (voor 420 tot 560 kinderen) zijn ter plekke door een lokale timmerman Didas gemaakt.
De bankjes waren bedoeld om geplaatst te worden in 7 lokalen.
Maar door geldgebrek bij de districtsoverheid is lokaal 7 tot op heden niet van een dak voorzien, terwijl het daar al meer dan een jaar op wacht.
De bewoners van het dorp hebben zelfs al 3 nieuwe klaslokalen opgebouwd tot het niveau van de dakrand.
Daarna hoort de overheid de deuren, ramen en daken te leveren, maar helaas, er was geen geld meer.
Er waren altijd 6 lokalen in de school, maar een storm heeft in september 2011 het dak van twee lokalen naast het gebouw gezet.
Zo doende zijn er nog maar 4 lokalen over.
Met de districtsleiding hebben we afgesproken dat ze in de maand november het dak van deze twee onthoofde lokalen opnieuw opbouwen.
Half november gaan we kijken of ze er mee bezig zijn.

Ik vraag me af hoe we uiteindelijk het succes van het sponsoren van een school met schoolbankjes kunnen gaan meten.
Zullen we over een tijdje zien dat er veel meer kinderen van deze school gaan doorstromen naar de middelbare school, zoals na het schoolbankjes project in een ander plaatsje Nyatwali gebeurde?
Zullen we over een paar jaar zien dat vanwege het succes van de basisschool in Ditima, de bewoners samen met de overheid een project starten om alle basisscholen in het district te voorzien van schoolbankjes?
Of zullen we over een jaar of vijf helaas moeten constateren dat de schoolbankjes, verworden zijn tot brandhout.
Dit laatste gaan we proberen te voorkomen door met de schoolleiding en de dorpsraad een onderhoudsplan af te spreken.
Bij het sponsoren van individuen zijn de resultaten eenvoudig te meten, denk ik.
Maar ook die gedachte klopt niet, vele kinderen van vrienden die van de stichting een opleiding hebben ontvangen zijn veel te vroeg overleden.
Ik denk aan Silas Ntobi, Martin Kilulu en Emanuel Charles, die in 1993 net als Peter bij me in de auto zaten om naar hun opleiding in Arusha te gaan.
Zij zijn allen begraven op hun geboortegrond binnen de omheining waar het vee 's nachts zijn slaapplaats heeft.
Geen tuintje op hun buik, maar koeienmest.
De overwegingen maken me weer duidelijk het gaat zo als het gaat, en met alle acties die je onderneemt bestaat er een kans op succes.
Soms denk je dat het mooi is als we succes kunnen afdwingen, gelukkig stopt onze invloedssfeer bij het vergroten van de kans op succes.
Ik hoop dat ook het project met de schoolbankjes uiteindelijk een gouden greep blijkt te zijn.
Eén ding weet ik zeker, ook de gevolgen van dit project zullen ons later verbazen.
Terwijl ik deze blog ter afronding nog een keer na lees, klik ik in Windows media player op een plaatje van Elton John.
Het icoontje blijkt niet juist, verbaasd luister ik naar een plaatje van een bekende Nederlandse zanger, hij zingt: "en je kunt niet zeker weten, want alles gaat voorbij, maar ik geloof in jou en mij".

Vol hoop op verbazing,

Gerrit

Delen op social media

FacebookTweetLinkedInPinterestE-mail