Een hongerend district

vrijdag 16 september 2011

Voedsel is voor de meeste mensen in de westerse landen heel gewoon.
Drie maaltijden per dag en wat hapjes tussendoor.
Omdat al het eten zo lekker is moet ik oppassen, dat ik niet meer dan 2500 Kcal per dag naar binnen schuif.
Tijdens mijn verblijf in de grote stad Arusha is dat niet anders en ook tijdens de toeristische trip langs Lake Natron en door de Serengeti en het Grumeti wildreservaat, is het opletten geblazen.
Eigenlijk zit je tijdens het doorklieven van de wildparken nog steeds in de westerse wereld.
Alle landrovers en landcruisers worden bevolkt door de blanken en af en toe een Indiër.

In Lamadi aan het meer van Victoria waar ik verblijf is op de markt meer dan voldoende te koop.
Maar schijn bedriegt, voor menige bewoner van Lamadi zijn maïs en rijst onbetaalbaar geworden.
Je ziet mensen de rijstvelden afstropen op zoek naar de tijdens de vorige oogst vergeten korreltjes, maar waarschijnlijk zijn de vogels en het vee ze al voor geweest

Tijdens mijn eerste stop in Bariadi district bij vriend Pharles met zijn gezin wordt de situatie al een stuk nijpender.
Pharles, de chauffeur Francis, Stephen Nkonya (Tanzaniaanse coördinator van de Stichting) en ik, kijken meewarig naar de ongeveer 30 kilo maïs die nog beschikbaar is.
Verder is er niets te eten. Maar bij het kleine blikje instant koffie en het gekookte water krijgen we zowaar nog een paar chapati's (maïs pannenkoeken).
Ik bedank voor de eer en ik zie dat ook Francis en Stephen de aan hun aangeboden chapati verdelen onder de kinderen.
Nog twee weken en dan is dit gezin door de voorraad maïs heen, die ze hebben kunnen aanschaffen door de vorige gift van de stichting.
In het dorp Igaganulwa worden op de markt nog dagelijks 20 a 30 zakken maïs aangevoerd.
Ik reken het voor mijzelf om.

In Igaganulwa wonen ongeveer 6000 mensen.
Dat betekent dat er minder dan een halve kilo per persoon wordt aangevoerd.
Dat is 500 Kcal per dag per persoon, een wel heel streng dieet.
Door het ontbreken van geld voor fruit, groenten en bonen of andere eiwit bronnen is rekenen met de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid hier voorlopig een utopie.
Maar goed er is nog wat voedsel.

De volgende stop is in Ditima.
Al snel blijkt dat van de vijf vrouwen die ik spreek er niet één meer maïs, rijst of ander voedsel in voorraad heeft.
Bij Ester de vrouw van Amos Nchangwa is vanmorgen het laatste maïsmeel gebruikt voor een bordje pap.
Ze eten al enkele weken niet meer hun favoriete ugali (meelbal) met Mchicha (een soort spinazie).
Er was te weinig meel beschikbaar om ugali te maken.
Dagelijks een bordje pap is wat er nog mogelijk was en nu is zelfs die optie verdwenen.
Op de markt in Ditima, een dorp met 5000 inwoners is al enkele weken niets meer te verkrijgen.
Ik geef ze wat geld, volgens de dames is het voldoende voor 2 weken.
Blijkbaar zijn ze al aan het rantsoen gewend, want als ik het omreken kom ik nog niet tot de 1000 kcal voor een volwassene per dag.
Dit is de helft van wat nodig is, maar als zij het voldoende vinden voor 2 weken, dan is dat maar zo.
Op de markt in Nguriati is nog wel maïs te koop, de dames moeten dus 10 kilometer heen en 10 kilometer terug lopen of fietsen om de zo gewilde maïs te kopen.
Wel wat anders dan de bakker om de hoek, zoals bij ons het geval is.
Gelukkig staat het water in de rivier door de droogte erg laag, dus het oversteken van de Bariadi-rivier is geen probleem.
Is dat dan het gelukje bij een ongeluk waar ze het van moeten hebben of zijn het de in totaal € 50 die ik hier achter laat hun gelukje?
Om met 50 Euro, 37 monden twee weken lang te kunnen voeden met basisvoeding voelt voor mij als goed besteed geld.
Na terugkomst in de stadse wereld van Bariadi heb ik direct de stichting Vrienden van Bariadi het advies gegeven om hun bijdrage aan de voedselhulp over te maken naar Stephen Nkonya (de coördinator in Tanzania).
De komende weken zullen we per gezin de situatie in schatten en ze naar behoefte ondersteunen.

Uit het gesprek dat ik later heb op het districtskantoor, blijkt dat de Tanzaniaanse overheid al enkele maanden probeert om de maïs prijs onder controle te houden.
Inmiddels is door het district al 750 ton aan maïs gedistribueerd tegen een prijs net onder de marktprijs.
Dit alles om de prijs te drukken.
Het district schat echter in dat ze eigenlijk 1700 ton nodig hebben om de voedselsituatie in de hand te houden.
En die resterende 950 ton aan maïs is niet beschikbaar.

Gelukkig is het niet overal kommer en kwel wat de voedselsituatie betreft.
Jackson en Charles en hun gezinnen die naar de stad Kahama zijn getrokken, hebben voorlopig nog goed te eten.
Charles verdient zijn geld met het handmatig bakken van stenen in de snel groeiende stad en Jackson helpt als onderaannemer in de bouw.
Deze mannen hebben door de nood gedwongen enige jaren geleden het droge en arme Bariadi district verlaten om voor hun en hun gezinnen een beter bestaan te zoeken.
Blijkbaar lukt het ze redelijk.
Hier laat ik vanzelfsprekend geen geld achter.

Ik heb nu een week met Stephen Nkonya (coördinator Stichting) opgetrokken, het was een nuttige week, hierover later meer.
In het huis van Stephen sluiten we de week af met een overheerlijke lunch die zijn vrouw Rahabu heeft bereid.
Voedsel in overvloed: Gekruide rijst, witte rijst, saus van verse tomaten, patat, eieren, stukken kip, verse groenten, waaronder heerlijke mchicha en verschillende stukken fruit toe.
Terwijl ik het eten wegspoel met een lekkere gekoelde fles Fanta, bedenk ik me opeens weer dat de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid voor mij wel blijft gelden.

Hartelijke groet,

Gerrit.

Delen op social media

FacebookTweetLinkedInPinterestE-mail